شکل گیری این ایده به دوران کودکی من برمیگردد. خاطره ای که مسیر جدیدی را برای نقاشی هایم رقم زد. در آن زمان، هرگاه پدرم به خانه میآمد در دستش جعبه ای شکلات داشت. جعبه های رنگی زیبایی که مرا بسیار مجذوب خود میکرد. برای من بیشتر از آنکه محتویات درونی جعبه جذاب باشد، پوست ها و جعبه های خالی دلربایی میکرد. به یاد دارم که ساعت ها به شکلها و رنگشان فکر میکردم و مجموعه ی بزرگی از پوست های شکلات را برای خود جمع کرده بودم. هر یک از آنها برایم شخصیت و هویت مستقلی داشت و در بازی های کودکیم نقش بسیار مهمی ایفا میکردند. سالها گذشت و با آمدن “جعبه ی چایی ایی” تمامی آن خاطرات زنده شد. تصمیم گرفتم آنها را با کشیدن بر روی بوم، زنده کنم و برای این بازنمایی از تکنیک کلاژ نیز استفاده کردم تا هر چه بیشتر به واقعیت نزدیک شوند. جعبه های خالی شکلات من هویت های مستقلی هستند که هر یک در دل خالی بودنشان، قصه ای از تنهایی را در کادری کوچک روایت میکنند.